فلسطین: وجه‌المعامله‌ی ارتجاع و امپریالیسم
تأسیس اسرائیل توسط قدرت‌های امپریالیستی ضمانت شده بود، و امروزه از سوی ایالات متحده به پیش بُرده می‌شود۰ تجارتِ اسلحه و حفظِ تنش در خاورمیانه اساسی‌ترین منابع تغذیه‌ی سیاست امپریالیستی به محوریت ایالات متحده آمریکا در ارتباط با مسأله‌ی فلسطین است۰ اما روی دیگر این سکه چیست؟
فلسطین: وجه‌المعامله‌ی ارتجاع و امپریالیسم
- بار دیگر جنگ، بار دیگر اشغالگری و آپارتاید، و بار دیگر کشتار و نابودی۰ اینکه این‌بار حماس آغازگر نبردی شد که یک طرف آن اساسا نیرویی اشغالگر است، نمی‌تواند طرف فلسطینی را با همه‌ی ارتجاعی بودنش همسنگ با طرف اشغالگر اسرائيلی در معرض محکومیت یکسان قرار دهد۰این نبردی‌ست هفتاد ساله علیه اشغال (گیریم که طرف فلسطینی‌اش در گذر سال‌ها امروز نیرویی ارتجاعی است) که آغازگر بودن طرف فلسطینی، این واقعیت تاریخی را که ماجرا از خودِ «روز نکبت» (روز تأسیس اسرائیل) شروع شده است، تغییر نمی‌دهد۰
۲. چه شد که نیروی مقاومت امروز فلسطین «حماس» و «جهاد اسلامی» شدند؟ سربرآوردن این نیروها محصول چهار منبع هستند:
نخست: برنامه‌ریزی دستگاه امنیتی اسرائیل برای متولد کردن آن‌ها به قصد تضعیف جریان «ساف» و در صدر آن «الفتح» در دوران دهه‌ی ۱۹۷۰-۱۹۸
دوم: فساد رهبران الفتح (به ویژه از بعد از «قرارداد اسلو») که اوج آن را می‌توان در واکنش مردم فلسطین در جریان انتخابات سال ۲۰۰۶ دانست که با نظارت ناظران بین‌المللی باعث قدرت گرفتن «حماس» در نوار غزه شد۰
سوم: شکست ناسیونالیسم عربی در جریان جنگ ۱۹۶۷ با اسرائیل که خود را در هیأت روی کار آمدن انور سادات در مصر و ملغی شدن بسیاری از سیاست‌های رادیکال ناصر نشان داد۰ هنگامی که دولت مصر برای عضویت در «سازمان خلیج» قوانین را به نفع اجازه بازگشت سود، گردش آزاد سرمایه و تعطیلات بدون مالیات اصلاح کرد و در جهت لغو یارانه‌ها کوشید، پول‌های آمریکایی به سوی آن سرازیر شد۰
چهارم: تولد «انقلاب اسلامی» در بهمن ۱۳۵۷ که نیروی ضدانقلابی برآمده از آن ذیل ایدئولوژی «خمینیسم» اولا نزاع فلسطین-اسرائيل را به نزاع اسلام و یهودیت فروکاهید، و ثانیا مستمر کوشید تا نیروهای ارتجاعی از «جنبش امل» (ریشه‌ی برآمدن «حزب‌الله لبنان») تا «جهاد اسلامی» را تغذیه‌ی مالی کند۰ در واقع انقلاب اسلامی را باید واکنشی هم نسبت به ملغی شدن انرژی انقلابی ناشی از «ناسیونالیسم عربی» (ناصریسم) در خاورمیانه دانست که عنصر عدالت در آن روز به روز از کف می‌رفت۰
حماس و جهاد اسلامی نظر به ایدئولوژي و کارنامه‌ی‌شان، نیروهایی ارتجاعی و ضدانقلابی‌اند: از «زن ستیزی» تا «چپ کُشی» و از «سرکوب معترضان فلسطینی در غزه بابت زمام‌داری حماس» تا «کاستن از حمایت بین‌المللی از مسأله‌ی فلسطین»۰
۳. تأسیس اسرائیل توسط قدرت‌های امپریالیستی ضمانت شده بود، و امروزه از سوی ایالات متحده به پیش بُرده می‌شود۰ تجارتِ اسلحه و حفظِ تنش در خاورمیانه اساسی‌ترین منابع تغذیه‌ی سیاست امپریالیستی به محوریت ایالات متحده آمریکا در ارتباط با مسأله‌ی فلسطین است۰ اما روی دیگر این سکه چیست؟ چه گوارا زمانی گفته بود: «جانور بی‌رحم فقط زمانی روحیه‌اش را از دست می‌دهد که قوی‌تر از خودش او را تعقیب بکند۰» اما بر خلاف گفته‌ی «چه» نمونه‌هایی چون یازده سپتامبر و جنگ‌های فرسایشی اسرائیل و فلسطین گواه این مدعاست که ژیلبر آشکار مطرح می‌کند: «زمانی که جانور بی‌رحم از مخلوقی ضعیف‌تر از خویش زخمی خونین می‌خورد، تنها وحشی‌تر می‌شود۰» مواجه‌ی حماس و اسرائیل مواجه‌ای خاص است از یک کل گسترده‌تر به نام بنیادگرایی اسلامی در مواجه با امپریالیسم آمریکا که به بیان ژیلبر آشکار چیزی نیست مگر «جدال دو توحش»۰
۴. محرک اصلی امضای پیمان اسلو این بود که آمریکا درصدد بود هم‌پیمانان متعدد منطقه‌ای خود را درون یک فضای واحد اقتصادی متحد کند؛ فضایی که مشخصه‌ی آن جریان سرمایه و تجارت آزاد باشد. پیش شرط چنین اقدامی برداشتن تحریم‌های اقتصادی جهان عرب علیه دولت اسرائیل بود۰
از سوی دیگر با آغاز سال ۱۹۹۳، اسرائیل آگاهانه به‌جای نیروی کار فلسطینی، که هر روز از کرانه‌ی باختری می‌آمد، کارگران خارجی از آسیا و اروپای شرقی را به استخدام گرفت۰ با آمدن صدها هزار کارگر خارجی پس از پیمان اسلو، اقتصاد اسرائیل دیگر چندان به استثمار کارگران ارزان فلسطینی متکی نبود۰ فلسطینی‌ها به جای کار کردن در اسرائیل، به استخدام در بخش عمومی دولت خودگردان درآمدند یا به کمک‌هزنیه‌های آن وابسته شدند۰
دولت خودگردان، فاقد هرگونه استقلال اقتصادی، کاملا به جریان سرمایه خارجی کمک و وام وابسته شد که مثل همیشه در کنترل اسرائیل بود۰ بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۰، ۶۰ درصد کل درآمد دولت خودگردان از مالیات‌های غیرمستقیمی حاصل می‌شد که دولت اسرائیل از کالاهای وارد شده از خارج به مقصد سرزمین‌های اشغالی می‌گرفت۰
کمک خارجی به دولت خودگردان همان‌قدر کمک به فلسطینی‌ها بود که کمک به اسرائیل۰ سلطه‌ی اقتصادی اسرائيل وجوه دیگری نیز داشت؛ مثلا نبود ارز فلسطینی حکایت از آن داشت که نظام پولی فلسطین تابع تصمیمات بانک مرکزی اسرائیل است۰ یکی از پیامدهای این امر نرخ بسیار بالای تورم در کرانه باختری بود۰
با مرگ عرفات تمامی شبکه‌ی ارتباطی درون فتح رفته رفته از هم پاشید و سیاست‌های اقتصادی نابه‌سامان دولت خودمختار عملا زمینه‌ساز برآمدن نیرویی جدید شد: حماس! حماس محصول چنین فضایی بود و از بعد از انتفاضه‌ی دوم مورد احترام فلسطینی‌ها بود چرا که مبری از فساد و سازش‌گری رهبران فتح بود۰ در واقع «حماس» نتیجه‌ی ارتجاعی سیاست‌های نئولیبرالی دولت خودگردان در راستای هماهنگی با منطق سرمایه‌داری جهانی به محوریت امپریالیسم آمریکا بود۰ حماس حامی فقرای بی‌چیز شده‌ی تحت این برنامه‌های نئولیبرالی بود۰ این سازمان از مؤسسه خیریه «مجمع الاسلامیه» احمد یاسین، که در سال ۱۹۷۳ در غزه با همکاری و مشارکت اخوان المسلمین مستقر در مصر تأسیس شده بود، بنیان نهاده شد۰
۵. پیمان صلح ابراهیم و عادی‌سازی روابط بین اسرائیل تحت‌الحمایه امریکا و کشورهای مرتجع عربی در شرایطی که ولیعهد عربستان به عنوان پیش‌برنده‌ی سیاست عربی در برابر جمهوری اسلامی به عنوان رقیب سیاسی و منطقه ای در سایه‌ی برقراری روابط دیپلماتیک قد برافراشت و جمهوری اسلامی روند ناخوشایندی را احساس کرد، با واکنش علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی با این زنهار که “نظر قطعی جمهوری اسلامی این است که دولت‌هایی که قمار عادی‌سازی با رژیم صهیونیستی را برای خودشان سرمشق کار قرار می‌دهند ضرر خواهند کرد، باخت منتظر اینهاست؛ دارند اشتباه می‌کنند۰ به قول اروپایی‌ها روی اسب بازنده شرط‌بندی می‌کنند.” صفحه تازه ای گشوده شد۰
- اینجاست که باید به حمله‌ی اخیر حماس بازگشت و نه از منظر حقوق بشری، بلکه از جنس تبعات فکر نشده‌ی چنین حمله‌ای به حیوان وحشی قدرتمند (اسرائیل)، آن را مورد نقد قرار داد۰ حالا غزه به یک ویرانه تبدیل خواهد شد و تعداد کشته‌های فلسطینی بیشتر از هر زمان دیگری می‌شود۰ مساحت فلسطین کوچک‌تر خواهد شد و حتی کمک‌های مالی اروپا به آن متوقف می‌گردد۰
چنین مواجهه‌ای است که فلسطین را بدل به وجه‌المعامله‌ای میان ارتجاع (از هر جنس) و امپریالیسم کرده است که گویی وجود هر یک ضامن وجود دیگری برای لاینحل باقی ماندن مسأله‌ی فلسطین از ۲۰۰۰ به این سو است۰ در واقع اگر مرحله‌ي اول شکل گرفتن مسأله‌ي فلسطین «استعمار» بود، مرحله‌ی دوم گسترش امپریالیستی نئولیبرالیسم بود، و مرحله‌ی سوم رویارویی ارتجاع و امپریالیسم که ماهیت اصلی آن برپایه سوء استفاده از اعتبار مبارزه مردم فلسطین از هر سو در کشاکشی بین رقبای سیاسی در منطقه خاورمیانه و اسرائیل تحت‌الحمایه امپریالیست‌هاست ۰ آنچه در این میان نادیده گرفته شده است دفاع از مبارزات مردم فلسطین برای بازپس گیری سرزمین اشغال شده توسط اسراییل و حامیان بین المللی آنست و آنچه پس از آن بیشتر رخ می نماید هجوم کفتارها و کرکس ها بر تاریخ و هویت فلسطین و سرزمینی است که بار دیگر جنگ، بار دیگر اشغالگری ، آپارتاید در آن سر زمین کشتار و نابودی را دامن زده است ۰
۷. در چنین شرایطی نمی‌توان تاریخ را به عقب برگرداند و از دولت فلسطینی واحد برای ملت فلسطینی دفاع کرد، چه اینکه اروپا (و در صدر آن آلمان) مسأله‌ی «آوارگان یهودی» را بر ملتی تحت استعمار (فلسطین) بار کرد و این امر به وضعیتی بازگشت ناپذیر بدل شد۰ از سوی دیگر دفاع از ایده‌ی «دو دولت، دو ملت» هم که قراردادهایی چون اسلو بر پایه‌های آن شکل گرفت هم بی‌معنا شده است؛ چه اینکه پیشروی‌های اسرائیل از بعد از جنگ ۱۹۶۷ و پا گرفتن بیش از پیش شهرک‌ها، مساحت فلسطین را کوچک کرده و این راه‌حل گردن گذاشتن بر سیاست اشغال است۰
در این شرایط تنها راه‌حل دسترس‌پذیر و انسانی‌ای که می‌توان همچنان بر آن ایستاد ایده‌ی «یک دولت، دو ملت» است که عبارت باشد از شکل گرفتن دولتی ائتلافی میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها با مجلسی واحد، در شرایطی که هم شهروندان اسرائیلی و هم فلسطینی تحت ضوابط و شرایط دموکراتیک و مسالمت‌آمیز و برابر حقوق با یکدیگر زندگی کنند۰ این ضوابط و شرایط قطعا شامل برچیدن شهرک‌نشین‌های اشغالی و برقراری توازنی در مساحت سکونت فلسطینی‌ها و اسرائيلی‌ها، به ویژه با تأکید بر مسأله‌ی «بازگشت آوارگان فلسطینی» می تواند و باید استوار باشد۰
Palästina: das Gesicht der Reaktion und des Imperialismus
1. Noch einmal Krieg, noch einmal Besatzung und Apartheid und noch einmal Töten und Zerstörung. Die Tatsache, dass die Hamas dieses Mal einen Kampf begann, bei dem eine Seite im Wesentlichen eine Besatzungsmacht ist, kann die palästinensische Seite nicht derselben Verurteilung aussetzen wie die israelische Besatzungsseite bei all ihrem reaktionären Charakter. Dies ist ein 70 Jahre alter Kampf gegen die Besatzung (Girim, dessen palästinensische Seite im Laufe der Jahre eine reaktionäre Kraft war) und die Tatsache, dass die palästinensische Seite der Initiator war, ändert nichts an der historischen Tatsache, dass die Geschichte am Tag begann Nakbat selbst (der Tag, an dem Israel gegründet wurde).
2. Was geschah, dass die heutige palästinensische Widerstandskraft zur „Hamas“ und zum „Islamischen Dschihad“ wurde? Der Aufstieg dieser Kräfte ist das Produkt von vier Quellen:
- Erstens: die Planung des israelischen Sicherheitsapparats, Hamas ins Leben zu rufen, um den Strom der „PLO“ und an ihrer Spitze „Al-Fath“ in den 1970er und 1980er Jahren zu schwächen.
- Zweitens: die Korruption der Fatah-Führer (insbesondere nach den Oslo-Abkommen), deren Höhepunkt in der Reaktion des palästinensischen Volkes während der Wahlen 2006 zu sehen ist, die dazu führte, dass die Hamas unter der Aufsicht internationaler Beobachter die Macht im Gazastreifen erlangte .
- Drittens: Das Scheitern des arabischen Nationalismus während des Krieges mit Israel im Jahr 1967, das sich im Aufstieg von Anwar Sadat in Ägypten und der Aufhebung vieler radikaler Maßnahmen Nassers manifestierte. Als die ägyptische Regierung die Regeln änderte, um Mitglied der Golf-Organisation zu werden und Gewinnrückführung, freien Kapitalverkehr und steuerfreien Urlaub zu ermöglichen, und versuchte, Subventionen abzuschaffen, floss amerikanisches Geld hinein.
- Viertens: Die Geburt der „Islamischen Revolution“ im Februar 1979, als die unter der Ideologie des „Khomeinismus“ entstandene konterrevolutionäre Kraft erstens den palästinensisch-israelischen Konflikt auf einen Konflikt zwischen Islam und Judentum reduzierte und zweitens dies kontinuierlich versuchte Entfernen Sie die reaktionären Kräfte aus der „Amal-Bewegung“ (der Wurzel der Entstehung der libanesischen Hisbollah), um den „Islamischen Dschihad“ finanziell zu unterstützen. Tatsächlich sollte die islamische Revolution als Reaktion auf die Aufhebung der revolutionären Energie gesehen werden, die durch den „arabischen Nationalismus“ (Nasserismus) im Nahen Osten verursacht wurde, wo das Element der Gerechtigkeit von Tag zu Tag verschwand.
Hamas und Islamischer Dschihad sind im Hinblick auf ihre Ideologie und Erfolgsgeschichte reaktionäre und konterrevolutionäre Kräfte: von „Frauenfeindlichkeit“ bis zu „linkem Mord“ und von „Unterdrückung palästinensischer Demonstranten in Gaza durch die Führung der Hamas“ bis hin zu „Reduzierung der internationalen Unterstützung“. für die Palästinenserfrage“.
3. Die Gründung Israels wurde von den imperialistischen Mächten garantiert und wird heute von den Vereinigten Staaten gefördert. Der Waffenhandel und die Aufrechterhaltung der Spannungen im Nahen Osten sind die Haupttreibstoffe für die imperialistische Politik, die sich in der Palästinenserfrage auf die Vereinigten Staaten von Amerika konzentriert. Aber was ist die andere Seite dieser Medaille? Che Guevara sagte einmal: „Ein grausames Tier verliert seinen Geist nur, wenn es von etwas verfolgt wird, das stärker ist als es selbst.“ Aber im Gegensatz zu dem, was er sagte, sind Beispiele wie der 11. September und die israelisch-palästinensischen Zermürbungskriege ein Beweis für die Behauptung, die Gilbert klar aufstellt: „Wenn ein grausames Tier eine blutige Wunde von einem Geschöpf frisst, das schwächer ist als es selbst, wird es nur.“ noch wilder. Die Konfrontation zwischen Hamas und Israel ist eine besondere Konfrontation eines größeren Ganzen namens islamischer Fundamentalismus angesichts des amerikanischen Imperialismus, der laut Gilbert nichts anderes als „ein Konflikt zwischen zwei Monstern“ ist.
4. Der Hauptgrund für die Unterzeichnung des Oslo-Abkommens war, dass die Vereinigten Staaten ihre vielen regionalen Verbündeten in einem einzigen Wirtschaftsraum vereinen wollten; Ein Raum, der von Kapitalfluss und Freihandel geprägt ist. Voraussetzung für ein solches Vorgehen war die Aufhebung der Wirtschaftssanktionen der arabischen Welt gegen die israelische Regierung.
Andererseits stellte Israel ab 1993 bewusst ausländische Arbeitskräfte aus Asien und Osteuropa ein, anstelle der palästinensischen Arbeitskräfte, die täglich aus dem Westjordanland kamen. Mit der Ankunft Hunderttausender ausländischer Arbeitskräfte nach dem Oslo-Abkommen war die israelische Wirtschaft nicht mehr so sehr auf die Ausbeutung billiger palästinensischer Arbeitskräfte angewiesen. Anstatt in Israel zu arbeiten, waren Palästinenser im öffentlichen Sektor der Palästinensischen Autonomiebehörde beschäftigt oder auf deren Subventionen angewiesen.
Da es der selbstverwalteten Regierung an jeglicher wirtschaftlichen Unabhängigkeit mangelte, wurde sie völlig abhängig von den Zuflüssen ausländischer Hilfe und Kredite, die wie immer von Israel kontrolliert wurden. Zwischen 1995 und 2000 stammten 60 Prozent der Gesamteinnahmen der Palästinensischen Autonomiebehörde aus indirekten Steuern, die die israelische Regierung auf aus dem Ausland importierte Waren für die besetzten Gebiete erhob.
Auslandshilfe für die Palästinensische Autonomiebehörde war ebenso eine Hilfe für die Palästinenser wie eine Hilfe für Israel. Die wirtschaftliche Vorherrschaft Israels hatte auch andere Aspekte; Das Fehlen einer palästinensischen Währung deutete beispielsweise darauf hin, dass das palästinensische Währungssystem den Entscheidungen der israelischen Zentralbank unterliegt. Eine der Folgen davon war die sehr hohe Inflationsrate im Westjordanland.
Mit dem Tod von Arafat brach das gesamte Kommunikationsnetzwerk innerhalb der Fatah nach und nach zusammen, und die desorganisierte Wirtschaftspolitik der autonomen Regierung ebnete praktisch den Weg für die Entstehung einer neuen Kraft: der Hamas! Hamas war das Produkt eines solchen Umfelds und wurde von den Palästinensern seit der zweiten Intifada respektiert, weil sie ein Beispiel für die Korruption und Kompromisslosigkeit der Fatah-Führer war. Tatsächlich war „Hamas“ das reaktionäre Ergebnis der neoliberalen Politik der selbstverwalteten Regierung im Einklang mit der Logik des globalen Kapitalismus, der sich auf den amerikanischen Imperialismus konzentrierte. Hamas war die Unterstützerin der Armen, die durch diese neoliberalen Programme zunichte gemacht wurden. Diese Organisation ist aus der Wohltätigkeitsorganisation „Majam al-Islamiya“ Ahmed Yassin hervorgegangen, die 1973 in Gaza unter Mitwirkung und Beteiligung der in Ägypten ansässigen Muslimbruderschaft gegründet wurde.
5. Abrahams Friedensvertrag und die Normalisierung der Beziehungen zwischen Israel unter dem Schutz der Vereinigten Staaten und reaktionären arabischen Ländern in einer Situation, in der der Kronprinz von Saudi-Arabien als Förderer der arabischen Politik gegen die Islamische Republik als politischer und regionaler Rivale aufstieg Schatten der Aufnahme diplomatischer Beziehungen und die Islamische Republik spürten einen unangenehmen Prozess. Mit der Reaktion von Ali Khamenei, dem Führer der Islamischen Republik, mit der Aussage, dass „die eindeutige Meinung der Islamischen Republik darin besteht, dass die Regierungen, die die Normalisierung nutzen, mit ihnen spielen.“ das zionistische Regime als Vorbild für sich selbst wird verlieren, und der Verlust erwartet sie; Sie machen Fehler. Wie die Europäer sagen, setzen sie auf das Verliererpferd. Eine neue Seite wurde geöffnet.
6. Hier sollten wir auf den jüngsten Angriff der Hamas zurückkommen und ihn nicht aus der Perspektive der Menschenrechte kritisieren, sondern im Hinblick auf die unüberlegten Folgen eines solchen Angriffs auf ein mächtiges Wildtier (Israel). Jetzt wird Gaza zur Ruine werden und die Zahl der palästinensischen Toten wird höher sein als je zuvor. Die Fläche Palästinas wird kleiner und sogar die europäische Finanzhilfe wird eingestellt.
Es ist eine solche Konfrontation, die Palästina in einen Kompromiss zwischen Reaktion (jeglicher Art) und Imperialismus verwandelt hat, als ob die Existenz des einen eine Garantie für die Existenz des anderen wäre, damit die Palästinenserfrage ab dem Jahr 2000 ungelöst bleibt. Wenn die erste Stufe der Entstehung der Palästinenserfrage tatsächlich die „Kolonisierung“ war, war die zweite Stufe die imperialistische Ausweitung des Neoliberalismus und die dritte Stufe die Konfrontation zwischen Reaktion und Imperialismus, deren Hauptcharakter auf der Missbrauch der Glaubwürdigkeit des Kampfes des palästinensischen Volkes von allen Seiten im Kampf zwischen politischen Rivalen in der Region. Der Nahe Osten und Israel stehen unter dem Schutz der Imperialisten. Was in der Zwischenzeit vernachlässigt wurde, ist die Verteidigung des Kampfes des palästinensischen Volkes um die Rückeroberung des von Israel und seinen internationalen Unterstützern besetzten Landes, und was danach passiert, ist der Angriff von Hyänen und Geiern auf die Geschichte und Identität Palästinas und des Landes Land, das belastet ist. Ein weiterer Krieg, eine weitere Besatzung, die Apartheid hat in diesem Land zu Tötung und Zerstörung geführt.
7. In einer solchen Situation kann die Geschichte nicht zurückgedreht werden und ein einziger palästinensischer Staat für die palästinensische Nation kann verteidigt werden, selbst wenn Europa (und Deutschland an der Spitze) einer kolonialisierten Nation (Palästina) das Problem der „jüdischen Flüchtlinge“ aufzwingt ) und dies führt zu einer Situation Es wurde irreversibel. Andererseits ist die Verteidigung der Idee von „zwei Staaten, zwei Nationen“, auf deren Grundlage Abkommen wie Oslo geschlossen wurden, bedeutungslos geworden; Was ist die Tatsache, dass die Fortschritte Israels seit dem Krieg von 1967 und die Ausweitung der Siedlungen die Fläche Palästinas verkleinert haben, und diese Lösung besteht darin, die Besatzungspolitik aufzugeben?
In dieser Situation ist die einzig zugängliche und humane Lösung, die fortgesetzt werden kann, die Idee „ein Staat, zwei Nationen“, die in der Bildung einer Koalitionsregierung zwischen Israelis und Palästinensern mit einem einzigen Parlament in einer Situation besteht, in der … Sowohl israelische als auch palästinensische Bürger unterliegen den Regeln und leben unter demokratischen und friedlichen Bedingungen mit gleichen Rechten miteinander. Zu diesen Bedingungen gehört auf jeden Fall der Abriss der besetzten Siedlungen und die Herstellung eines Gleichgewichts im Wohngebiet von Palästinensern und Israelis, insbesondere durch die Betonung der Frage der „Rückkehr palästinensischer Flüchtlinge“, sie kann und sollte solide sein.
