منشورانقلابی برای برپایی قدرت مردم برای مردم سودان

http://kaargaah.net/

خرداد ۱۴۰۲

*   *   *

Liebe Leser*innen

wir haben versucht Revolutionscharta (Manifest Sudan) auf Farsi zu übersetzen. und hier kurzen Text auf englisch über einige Verbindungen zwischen den revolutionären Prozessen im Sudan und im Iran zu lesen.

von : „Kaargaah Dialectic“, „Manjanigh collective“,
„Red Roots collective“

Introduction of the translators
(to the Farsi-version of the Sudan’s Revolutionary Charter)
Since December 2018, the revolutionary process in Sudan is still alive, and in the same proportion, the process of repression is still continuing. The last example of these repressions is the surrounding of the revolution through the disastrous consequences of the „War of the Generals“,  after it was clear that four years of continuous repression by the allied generals did not work in curbing the revolutionary process. The survival of the Sudanese revolution also explains why the mainstream media’s portrayal of Sudan is so distorted. Recent images – for example – portray the people of Sudan as victims of a „civil war“, while ignoring the revolutionary process. It is also widely ignored that the emergence of the „war of the generals“ was only due to the fact that the scenario of igniting a „civil war“ („Syrianization“ strategy) had already failed. But the neglect of the Sudanese revolution was not limited to the mainstream media (and public opinion). Most of the global left forces have not shown the attention and solidarity that is worthy of the historical importance of the Sudanese revolution, as well. Here it might be asked: „What is the historical significance of the Sudanese revolution?“ Which could be put this way: “ In the historical context of the intensification of global capitalist crises, which has made the explosion of subaltern uprisings a „normal“ dynamic, what distinguishes the uprising of the desperate masses of Sudan from other mass uprisings in the societies of the Global South? Our condensed answer (translators of the present text) is as follows:
Sudan’s revolutionary uprising went through a special process of standing and maturing for several years, due to which the functions of the repression apparatus (the Sudanese military government) to contain and degregate the revolutionary wave became less effective. As a result of that, the revolutionary process took root and spread more and more in the depths of the society: The political currents and organizations that in the initial phase of the revolution (from the uprising of December 2018 to the inevitable overthrow of Bashir’s government by his military assistants, to the formation of a transitional government with military supremacy in August 2019), who were widely accepted by the protesters to represent and lead the revolutionary process, were discredited and deposed due to their lack of loyalty to the fundamental demands of the people and/or their inability to follow up and provide for them. As a result, the revolutionary process relied more and more on expanding and consolidating its foundations from below; Especially a widely organized network of neighborhood resistance committees. In fact, the people of Sudan had no choice but to directly take over the leadership of their revolutionary process in order to prevent the repetition of the long-standing nightmare of suffocation, corruption and discrimination, as well as the continuation of daily misery and oppression. This necessity was the main impulse for the proliferation and radicalization of neighborhood resistance committees (since the end of summer 2019), which gained significant momentum especially after the coup of military forces against the self-made transitional government (October 2021); So that now the future of Sudan’s revolution rests on the shoulders of over five thousand neighborhood resistance committees. In other words, the historical significance of Sudan’s developments lies in the fact that it is a living concrete example of the development of „revolution from below“, via an extensive and continuous process of organization in the depths of society.
Recognizing this characteristic and the necessity of highlighting it in the political sphere of Iran was our main motivation for translating the „Revolutionary Charter of Sudan“ in Farsi. There is no doubt that the Aspirations and struggles of the oppressed people in different corners of the global geography of oppression influence each other and are reflected in each other. That’s why, the Sudanese comrades clearly emphasize that the stand and the radical strains of the Sudanese people’s struggles were mainly inspired by the experiences of the failed „Arab Spring“ revolutions. It is as if revolutions travel in the world to convey their message to those who understand and need it because of the common roots of suffering and oppression. Although in practice, revolutions do not travel easily and spontaneously by their own; Rather, they are narrated in hundreds of ways and through purposeful efforts; As they are purposefully denied, isolated or distorted by the power holders. Therefore, the translation of this charter can be considered as a part of this necessary process [or duty] of narration.But our goal is not only narration in order to pay tribute to the bravery struggles and noble aspirations of Sudanese revolutionaries. Beyond that, we hope that Sudan’s Revolutionary Charter, as a step from a living revolutionary experience, can be a means for a critical rethinking of some steps that have been taken at the current critical moment in Iran’s struggles. Here, we must emphasize that we do not consider all the content of this charter to be defensible (for example, presuming the death penalty, ignoring the rights of the queer community and emphasizing the neoliberal concept of good governance, etc.), nor we are unaware of the difference in the historical conditions of the two countries, which makes superficial adaptations of this charter (or other texts and experiences) impossible and undesirable. Rather, we clearly want to highlight the method and process of drafting this charter: a 15-months process of continuous efforts to establish a dialogue between about four thousand neighborhood resistance committees throughout Sudan, to achieve a common political horizon and create a unity of struggles in the vast and heterogeneous range of protesters.Considering the methods of drafting some political charters (demand collections) during the Jina uprising in Iran, our aim is, therefore, to highlight the basic point that the political demands of a charter and its revolutionary goals will only find material foundations and human carriers when the process of drafting them is as much as possible a bottom-up and rooted process. So that the process of charter-drafting itself plays a role in developing the subjectivity of the oppressed as well as in flourishing their organizing. Because in the end, it is the social power of the oppressed that can be the material basis for pursuing the charter’s demands and guaranteeing the fulfillment of its goals. In the absence of this organized process of collective dialogue from below, neither good intentions will lead the way (of revolution), nor even great, intelligent and revolutionary themes.Despite all this, and despite all the ups and downs, there is no doubt that the pre-revolutionary conditions in Iran’s struggles continue to exist and develope. So we, like thousands of revolutionary people and so many of our unseen comrades, hope that the revolutionary process in the geography of oppression of Iran will take root in the depths of the society as much as possible. Although we believe that such a great and determinative victory will not happen by itself; rather it requires critical reflections, revolutionary strategy and continuous organization.June 2023
On behalf of:
„Kaargaah Dialectic“, „Manjanigh collective“,
„Red Roots collective“

خرداد ۱۴۰۲

ترجمه‌ی جمعی (کارگاه دیالکتیک، منجنیق، ریشه‌های سرخ)

• * *

مقدمه‌ی مترجمان1

از دسامبر ۲۰۱۸ تاکنون روند انقلابی در سودان همچنان زنده است و به‌همان نسبت، روند سرکوب‌ها نیز همچنان ادامه دارد۰آخرین نمونه‌ی این سرکوب‌ها محاصره‌ی انقلاب ازطریق پیامدهای فاجعه‌بار «جنگ ژنرال‌ها»‌ست؛ پس از آنکه چهار سال سرکوب بی‌وقفه‌ی ژنرال‌های متحد، در مهار فرآیند انقلابی کارساز نشد۰ زنده‌بودن انقلاب سودان همچنین توضیح می‌دهد که چرا تصاویری که رسانه‌های جریان اصلی از سودان مخابره می‌کنند بسیار مخدوش و تحریف‌آمیزند۰ تصاویر متاخر – برای مثال – ضمن نادیده‌گرفتن فرآیند انقلابی، مردمان سودان را همچون قربانیان «جنگ داخلی» ترسیم می‌کنند۰ حال آنکه پیدایش «جنگ ژنرال‌ها»‌ تنها ناشی از آن بود که سناریوی برافروختن «جنگ داخلی» (راهبرد «سوریه‌سازی») پیش‌تر شکست‌خورده بود۰ اما بی‌توجهی به انقلاب سودان تنها مختص رسانه‌های جریان اصلی (و افکار عمومی) نبود۰ بخش عمده‌ی نیروهای جهانی چپ هم تا امروز توجه و همبستگی درخوری که شایسته‌ی اهمیت تاریخی انقلاب سودان باشد، نشان ندادند۰ در اینجا می‌توان پرسید: مگر اهمیت تاریخی انقلاب سودان در چیست؟ در بافتار تاریخی‌ تشدید بحران‌های جهانی سرمایه‌داری که انفجار خیزش‌های فرودستان را به رویه‌ای «معمول» بدل کرده، چه چیزی خیزش توده‌های مستأصل سودان را از سایر خیزش‌های توده‌ای در جوامع جنوب جهانی متمایز می‌کند؟ پاسخ فشرده‌ی ما (مترجمان متن حاضر) چنین است:

خیزش انقلابی سودان در تداوم چندین ساله‌اش فرآیند ویژه‌ای از ایستادگی و بلوغ
فزآینده را طی کرد که به‌موجب آن هم کارکردهای دستگاه سرکوب (دولت نظامی سودان) برای مهار و دگردیسی موج انقلابی کم‌اثر شد؛ و هم فرآیند انقلابی هرچه بیشتر در اعماق جامعه ریشه دواند و گسترش یافت: جریانات سیاسی و سازمان‌هایی که در فاز اولیه‌ی انقلاب (از خیزش دسامبر ۲۰۱۸ تا سرنگونی ناگزیر دولت بشیر توسط دستیاران نظامی‌اش، تا تشکیل دولت انتقالی با فرادستی نظامیان در آگوست ۲۰۱۹) نمایندگان پذیرفته‌‌شده‌ي معترضان و هدایت‌گر روند انقلابی بودند2، به‌دلیل عدم وفاداری به مطالبات بنیادی مردم و/یا ناتوانی در پی‌گیری و تأمین آن‌ها از سوی مردم بی‌اعتبار و خلع‌ید شدند۰ درنتیجه،فرآیند انقلابی هرچه بیشتر بر گسترش و تحکیم شالوده‌های خود از پایین اتکا یافت؛ به‌ویژه شبکه‌ی وسیعی از کمیته‌های مقاومت محلات۰ به‌واقع،
مردم سودان برای جلوگیری از تکرار کابوس دیرینه‌ی خفقان و فساد و تبعیض و
تداوم فلاکت و ستم‌های روزمره، چاره‌ای نداشتند جز اینکه خود بی‌واسطه‌ هدایت روند انقلابی را به‌دست بگیرند۰ این ضرورتْ تکانه‌ی اصلی تکثیر و رادیکالیزه‌شدن کمیته‌های مقاومت محلات (از اواخر تابستان ۲۰۱۹) بود که به‌ویژه پس از کودتای نظامیان علیه دولت خودساخته‌ی انتقالی (اکتبر ۲۰۲۱)، شتاب چشم‌گیری یافت؛ طوری که اینک آینده‌ی انقلاب سودان بر شانه‌های حدود پنج‌هزار کمیته‌ی مقاومت محلات قرار دارد۰ به‌بیان دیگر، اهمیت تاریخی تحولات سودان در آن است که نمونه‌ی عینی زنده‌ای‌ست از تکوین «انقلاب از پایین»، از گذرِ سازماندهی وسیع و مداوم در اعماق جامعه۰

بازشناسی همین خصلتْ و ضرورت برجسته‌کردن آن در فضای سیاسی ایران، انگیزه‌ی اصلی ما برای ترجمه‌ی «منشور انقلابی سودان» بود۰ تردیدی نیست که آرمان‌ها و مبارزات مردمان ستمدیده‌ در گوشه‌های مختلف جغرافیای جهانیِ ستم بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند و در یکدیگر بازتاب می‌یابند۰ از
قضا رفقای سودانی به‌روشنی تاکید می‌کنند که ایستادگی و سویه‌های رادیکال مبارزات‌ مردمان سودان عمدتا ملهم از تجارب انقلاب‌های ناکام «بهار عربی» بوده است۰ تو گویی که انقلاب‌ها سفر می‌کنند تا پیام‌شان را به کسانی که – به‌واسطه‌ی ریشه‌‌های مشترک رنج و ستم – آن را می‌فهمند و به آن نیاز دارند، منتقل سازند۰ هر چند در عمل، انقلاب‌ها به‌سادگی و خودبه‌خود سفر نمی‌کنند؛ بلکه به صدها طریق و به‌میانجی تلاش‌های هدفمند روایت می‌شوند؛ همچنان‌که به‌طور هدفمند انکار، منزوی یا تحریف می‌شوند۰ پس ترجمه‌ی این منشور را می‌توان بخشی از این روند ضروری [یا وظیفه‌ی] روایت‌گری تلقی کرد۰

اما هدف ما تنها روایت‌گری به‌منظور ادای دین به دلاوری‌ها و آرمان‌های شریف انقلابیون سودان نیست۰ فراتر از آن، ما امید داریم که منشور انقلابی سودان، به‌سان گامی از یک تجربه‌ی
زنده‌ی انقلابی، بتواند محملی باشد برای بازاندیشی انتقادی در برخی گام‌هایی که در برهه‌ی حیاتی کنونی در سپهر مبارزاتی ایران برداشته‌ شده‌اند۰ در اینجا باید تاکید کنیم که ما نه تمامی محتوای این منشور را قابل دفاع می‌دانیم (برای مثال، پیش‌فرض گرفتن مجازات اعدام، نادیده‌انگاری حقوق جامعه‌ی کوئیر و تأکید بر مفهوم نولیبرالی حکم‌رانی خوب و …)، و نه از تفاوت‌ شرایط تاریخی دو کشور و ناممکن/نامطلوب‌بودنِ اقتباس‌های سطحی از این منشور (یا متون و تجارب دیگر) غافلیم۰ بلکه مشخصاً می‌خواهیم شیوه و مسیر تدوین این منشور را برجسته نماییم: فرآیندی
از تلاش‌های مستمر ۱۵ ماهه برای برقراری گفتگو میانِ حدود چهارهزار کمیته‌ي مقاومت محلات در سراسر سودان، برای دستیابی به افق سیاسی مشترک و ایجاد انسجام مبارزاتی در گستره‌ی عظیم و ناهمگون معترضان۰ با نظر به شیوه‌های تدوین منشورهای سیاسی–مطالباتی در فضای قیام ژینا، هدف ما برجسته‌سازی این نکته‌ی اساسی‌ست که مطالبات سیاسی یک منشور و اهداف انقلابی آن تنها زمانی پایه‌های مادی و حاملان انسانی می‌یابند که روند تدوین آن‌ها تا جای ممکن روندی از پایین و ریشه‌دار باشد؛ طوری‌که خود روند تدوین منشور، در انکشاف سوژگی‌ ستمدیدگان و
سازماندهیِ آنان سهمی ایفا کند۰ چون در نهایت نیروی اجتماعی آنهاست که می‌تواند شالوده‌ی مادی پی‌گیری مطالبات منشور و ضمانت تحقق اهداف آن باشد. در غیابِ این فرایند سازمان‌یافته‌ی گفتگوی جمعی ازپایین، نه نیت‌های خوب راهگشا خواهند بود، و نه حتی مضامین عالی و هوشمندانه و انقلابی۰

با این همه، و به‌رغم همه‌ی فراز و نشیب‌ها، شرایط پیشا–انقلابی در سپهر مبارزات ایران هم بی‌گمان ادامه دارد۰ پس ما نیز مانند هزاران جان‌ شیفته و انبوه رفقای نادیده‌مان امید داریم که
فرآیند انقلابی در جغرافیای ستم ایران هرچه‌ بیشتر در اعماق جامعه ریشه بدواند۰ گو اینکه به باور ما چنین رخداد سترگ و فرخنده‌ای خودبه‌خود محقق نخواهد شد، بلکه مستلزم بازبینی‌های انتقادی، استراتژی انقلابی و سازماندهی مستمر است۰

کارگاه دیالکتیک، منجنیق، ریشه‌های سرخ

خرداد ۱۴۰۲