شانزدهم ماه اوت سال ۲۰۱۲ کشتار کارگران معدن در آفریقای جنوبی توسط پلیس&دولت

ما هرگز این جنایت را فراموش نخواهیم کرد.

یاد قربانیانِ این کُشتارِ مهیب، گرامی باد

هشت سال پیش، در ماه اوتِ سالِ 2012 کارگرانِ معدنِ شرکتِ بریتانیاییِ لان مین در آفریقای جنوبی، به دلیلِ شرایطِ دشوارِ زندگی با دستمزدهای خیلی پایین، کمبود برق و خاموشی های مداوم، کمبودِ آب آشامیدنی، عدمِ دسترسی به بهداشتِ عمومی و همچنین زندگی درحلبی آبادها، برای زندگی در رفاه، دست به اعتصاب زدند.
کارگران اعتصابی از صاحبانِ شرکت لان مین می خواستند که به مطالباتشان پاسخ داده شود. رؤسا و کارفرماهایِ معدن، در طی 14 روز اعتصابِ کارگران، نه تنها به آنها بی اعتنایی نشان دادند، بلکه تلاش کردند که با کمک پلیس و نیروهای امنیتی، اعتصاب را درهم شکسته و مانع از گسترشِ اعتراضات، به معادنِ دیگر شوند.
در نهایت پلیس در روزِ 16 اوت، گرد‌هم‌آیی کارگران در محوطه ی معدن را به رگبارِ گلوله بست. نتیجه ی این جنایت 34 کشته و بیش از ۷۰ زخمی بود. پس از قتل عامِ معدنچیان، پلیس، کارفرما، رسانه‌های جریان غالب و کُل طبقه ی حاکم، تلاش کردند که ماجرا را وارونه جلوه دهند. آنها مدعی شدند که کارگرانِ معدن، پلیس و کارفرمایان را تحریک و تهدیدکرده و سپس بر اثر آن، ناخواسته شلیک شده است. اسناد اما نشان میدهند که طبقه ی حاکم، پلیس و کارفرمایان دروغ می گفتند.
شکایت و اعتراض علیه رؤسایِ شرکتِ لان مین، شکایات علیه پلیس و دولتِ حاکم از طرفِ جنبش اعتراضی زنان و همبستگانِ قربانیانِ این جنایت، مدت مدیدی است که در شهر ماریکانا در افریقای جنوبی ادامه دارد. این اعتراضات، دولتِ وقت را مجبور کرد که کمیسیونِ ویژه ی تحقیقات تشکیل بدهند تا این جنایت را بررسی کنند. اکنون هشت سال بعد از این کُشتار و قتلِ عامِ، این جنایت نیز همچون هزاران جنایتِ دیگر، به فراموشی سپرده شده و حکومت، کماکان و تا به امروز، به هیچکدام از مطالبات و خواسته هایِ کارگران و خانواده های قربانیان رسیدگی نکرده است. ابعادِ این جنایتِ گسترده، تنها به عملکردِ پلیس محدود نمی شود. عاملینِ این کُشتار، از حمایتِ سیاسی و اقتصادیِ انحصارات جهانی و دولتها برخوردار می باشند.
برای استخراج پلاتین از این معدن، شرکت معروفِ شیمیِ آلمان به نام «باسف» سهم بسزایی دارد. شرکت باسفِ آلمان از پلاتینِ استخراج شده برای قطعاتِ یدکی اتومبیل های فولکس واگن و غیره استفاده می کند.
سکوتِ دولت‌های آلمان و بریتانیا و همچنین سکوتِ انحصاراتِ بزرگ، نشانه ی تأیید این جنایت می باشد. اتحادیه های بین المللی کارگران، اتحادیه های موسوم به زرد-سفید نیز با بی عملی در برابر سرکوب و قتلِ کارگران، شریکِ جرمِ این جنایت هستند.
جالب است که بدانیم که سریل رامافوزا، یکی از رهبرانِ اتحادیه‌ و یکی از افرادِ کنگره ی ملیِ آفریقایِ جنوبی است که در گذشته، نقش مهمی در پیشروی مبارزاتِ کنگره ی ملی داشته است. او اما هم اکنون یکی از سهام‌دارانِ بزرگِ شرکتِ لان مینِ بریتانیایی و معادنِ دیگرِ آفریقای جنوبی است. امکانات مادی و سیاسیِ سیستمِ سرمایه داری، شبیه یک میدانِ مغناطیس قوی می باشد که هر نوع آهن آلات (روشنفکران مزدور) را به خود جذب می کند. سیستمِ سرمایه داری آنها را همواره، بَرده ی خود می سازد.
طبقه ی حاکمِ کنونی در آفریقای جنوبی، مُتشکل از اقلیتی از „سیاهانِ“ جیره خوار و سفید پوستانِ حاکم است که قدرت سیاسی، منابع اصلی، سرمایه‌ها و هدایتِ دستگاه سرکوب را در دست دارند.
اینهمه، درسی بزرگ برای کارگران و زحمتکشانِ جهان می باشد که همواره با اتکا به نیرویِ خود و در حمایت و همبستگیِ جهانی ِ طبقه ی کارگر، سُکانِ اصلیِ مبارزات و جنبش را، خود بدست گرفته و آن را هدایت کنند.

http://www.k-en.com/video/kargary/Afrika%20-jonobi.html